عطش

با سلام و ادای احترام سرکار خانوم
پگاه بنوان....شاعری که باید شناخت.......**(1)
خواهر فرهیخته و گرامی از اینکه با اندیشه های شما آشنا شده ام خوشحال و می آموزم تا بدانم در این سرزمین هنوز دختر آفتاب پشت به دریای دل اگر بخواهد با لبخندی ،اگر چه هنوز می بیند و حتی بسیار بهتر...اما جز عینک سیاهش هر چه بزند چشم هایش سرخ خواهد شد و حق با اوست......
تا اینجا....من به فردیت شما فقط می نگرم و جنسیت را بی معنا می دانم که قصد خدای ناکرده حتی مزاحی کوچک هم نیست اگرچه زبان تا آسودگی با احترام به جنسیت و اینکه شما بهرحال مهر و بوی افتخار خانواده ای هستید و لاجرم احترام بر من واجب .....اما شما هم به نوعی دیگر....یک کلمه...بحث را در حد توان می گوییم با روش علمی نه با استفاده از حتما علم......تجربه پدر علم است!
(1)**عنوان مطلبی با تیک سبز بود که منصرف شدم ...چون هنوز آوا...ننگارد...آوانگارد....! من توتم و تابوی را به همین روش فوق می نویسم و اما پاسخ شعر قبل تان را فعلا اجازه بدهید....چشم انجام می دهم اگر خدا بخواهد و اینکه شعرهای شما فارغ از مکتب ژنتیکی ما ایرانیان یعنی قیاس(مکتب هنری و ادبی ایران در دنیا به قیاس معروف است یعنی اینکه ما همه شیفته دنیای شیدایی خویش و هر کدام کم و بیش عاشق...)البته نه کامل بلکه یه کوچلو موفق گشته اید و این کم چیزی هم نیست...مثل بی ادعایی که هیچ ادعایی نیست ولی خودش هم کم ادعایی نیست!....وقت کم و سریع نوشتم و حتما بد ...اما اگر به عنوان پاسخ به شخص دیگری از طرف من بخوانید نه خودتان و امیدوارم مطلب را خوب گفته باشم و نفهمیدید ضعف گوینده است نه ......