نچیدم که نچیدم

عاشق شدم و در پی معشوق دویدم/
اما نرسیدم نرسیدم نرسیدم/

غافل شدم از باغچه ی سرخ لبانش/
یک غنچه نچیدم که نچیدم که نچیدم/

در قونیه و بلخ و بخارا ، ری و شیراز/
همتاش، ندیدم که ندیدم که ندیدم/

در کوچه و بازار بجز کار درستیش/
حرفی نشنیدم نشنیدم نشنیدم/

در ذهن بجز صورت زیبا و بلندش/
نقشی نکشیدم نکشیدم نکشیدم/

هرچند قفس باز و دلم عاشق پرواز/
هرگز نپریدم نپریدم نپریدم/

....................................................................
علی رفیعی وردنجانی پریش