بوی سیب

وقتی که نقش چشمهایت پرفریب بود
دنیا برای زندگی جایی غریب بود

من خواب بودم زیر چتر آن درخت تاک
آغاز این آوارگی با بوی سیب بود

پروانه ناآگاه بود از فتنه‌های گل
شد طعمه ی ماری که طرح عندلیب بود

این توسن سرکش که ما را بر زمین زده است
خود از نژاد اسب رهواری نجیب بود

دریا ، حدیث قطره ی باران به یاد دار
روزی کویر بستر موجی مهیب بود

در خاطرم سبز است با دشواری سفر
راهی که تا پایان همپایش حبیب بود

حبیب کیانی قلعه سردی