بهار ِ من

دگر، زمانه پذیرفت، یار ِ من بشوی
تمام ِ هستی و دار و ندار ِ من بشوی
نخواستم کنارِ تو سر کنم که فقط،
تو در میان ِ خاطره، یادگار ِ من بشوی!
دعای هر شبِ عمرم، فقط به نام ِ تو بود
که تو، به روی لب، کنون، شعار ِ من بشوی
تو واژه های قشنگی به روی دفتر ِ شعر
که وزن ِ هر غزل و افتخار ِ من بشوی
چه حالِ خوب و زلالیست، بیقراری ِ تو
به یُمن ِ اینکه تو در من، قرار ِ من بشوی
شبیه ِ ماهی ِ کوچک که تشنه ی دریاست
همیشه غرق ِ تو گشتم، دچار ِ من بشوی
چقدر واژه ی هجرت، مقدس و خوبست
اگر مسافر ِ سوی دیار ِ من بشوی
توافق ِ من و حافظ در این غزل این شد:
"مراد بخش دل بیقرار ِ من" بشوی
محوّل ِ همه-حال ِ منی به شرطی که
پس از گذشت ِ زمستان، بهارِ من بشوی
سحر زمردی