قسم به بند بند قامت زنانه ام

براي گريه هاي خود  پي ِ بهانه ام

بيا كه بشنوي صداي ضجّه هاي غم 

شكستن ِ مرا  به زير بار ِ شانه ام

بيا كه گم شوي درون ِ شعر ِ هاي من

شبيه ِ غصه ام شوي شبيه ِ خم شدن

ببوسمت ميانِ گريه هاي شاديم كه َتو 

دوباره پر شوي از التهاب وُِ عشق ِ زن

ميان صبر كهنه بي صدا شكسته ام 

دخيل ِ گريه را به آسمان كه  بسته ام

شبيه دختران دِه شدم  ، پرُاز خيال

به  انتظار قهرمان  خود نشسته ام

به اضطراب سينه ام ، به هق هقم قسم

پر از نياز وُ تشنه ام  اگرچه محكمم

مرا به زير بال وُ پر  درون ِ شب بگير

گره بزن سكوت را به ذهن ِ در همم