بی قرار رفتنم

ساده آمدم

ولی بدون هیچ ؛

مثل یک نسیم ساده در سحر

مثل بامداد یک سپیده بی خبر

عاقبت غروب ، سایه می زند

لحظه ها ؛ دقیقه ها

جاده های انتظار رفتنم .

ها ! چه ساده ام

که روی پلک باد

کاخ آرزو بنا نهاده ام .

عاقبت شبی بدون هیچ ؛

مثل یک نسیم ساده می روم .

من !!!

همیشه ((پا به راه و بی قرار رفتنم .))

کاش

مثل یک پرنده

فارغ از

قیل و قال و آب و دانه می شدم .

آه !!!

ای تن نحیف پر ز درد

لحظه های پر ملال را

حلال کن !

                از مجموعه ی : نفس ساده ی صبح

                    بهزاد چهارتنگی ( خاموش )

               سروده شده در : شهرکرد 90/5/13

                   ساعت : 2:44دقیقه ی بامداد