شعر جدیدی در چنته ندارم ، پس :
ابیات ِ پراکنده ی دیروزی ، تقدیم به شما ...
___________________________________
ای که با نام ِ تو می پو ئیم ، راه
از تو می جو ئیم ،راه ِ خود ز چاه
هرکه بَـر خود ، وانهادی ، وای ِ او
هرکه را خواندی سعادت بُرد ُ جاه
به لب ، خشگیده لبخندی ز دیروز
به سینه ، نغمه های تلخ ُ جانسوز
و گل هایی که باقی ماند ُ پژمُـرد
که عشقی باز با شک،در دلی مرد
هر کسی فریاد رَس شد ، بی کسی را ، عاقبت
حق به فریادش رسد،بی شک به وقت ِبی کسی
این همه ، گفتند و گفتیم و نمی دانم ، چـرا
او ندارد وحشت از ، ایام ِ سخت ِ بی کسی
درک ِ درد ِ مردم ِ پُـر ، درد را
ای خدا ، بَـر مردم ِ بی درد ،ده
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
تا توانی ، بوسه زن ، بَـر دست ِ لرزان ِ پدر
چونکه دست پینه بسته جایگاه بوسه است
و :
بوسه زن بر دست های مادرت تا فرصت است
گر رَوَد فرصت ، بدان عمری پشیمان می شوی
و :
من از ته ِ دل خود ، با چند شاخه ی گل
گویم مبارکت باد ، روز ِ پدر ، پدر جان
قهر ِ دلدار ِ جفا پیشه ، شود عامل ِ خیـر
چون کند رام دلش را به دو بیتی ، شاعر
ماه و باران و گل و چشمه و جنگل به کنار
چند سالیست که من در به در ِ یک نِگهَـم ...
و تا ابیات پراکنده ی دیگر خداوند یارتان ...