شعرهایم را نمی خوانی...

عزیز گرانقدر، مهربان بزرگوار افرین داری بی شک با تلاش خوب و مستمرت و یاری اساتید این غنچه های زیبای احساست شکوفا و ماندگار می گردند

درود بانوی عزیزم
بسیارزیبا وبا احساس بود

درود بانو
زیبا و دلنشین بود

سلام و زیبا بود

درود برشما شاعره ی گرامی بسیار زیبا وبااحساس سرودی شادوپیروزباشی

درود بیکران بر شما، بسیار زیبا و لذت بخش بود خوانش این احساس ناب

دلنشین بود

اثر زیبای شما با کمی تغییر در ادبیات نوشتاری و املایی می تواند ترانه ای زیبا و ماندنی شود . حس خوب و سرحالی که در شعر شما وجود دارد. آهنگ خوبی که آنرا حمایت می کند همگی می تواند اثر ماندگاری را شکل دهد . زیبا بود و درود بر شما

درود برشما دوست عزیز
بسیار زیبا

سلام بانو
خیلی قشنگ بود

منِ ساده به یادت زنده ام باید که برگردی
ولی افتاده ترسش بر تمامم که پشیمانی
آموختیم بزرگوار

درود بر شما

عالي بود خواهرم

لذت بردم

سلام

عرض سلام و ادب بانو سلدای عزیز

درود بر احساس زیبا و دلنشینتان بزرگوار

سلدا بانو. درود بر تو و احساس پاکت. خیلی خوب است که در شعر خودت هستی. بعضی از ما وقتی میخواهیم شعر بنویسیم مسخ میشویم به یک نفر دیگر و بجای کسی دیگری شعر می گوییم. مثلا کسی در قرن هفتم یا هشتم. ولی شما خودت مانده ای. با اینحال دقت در ریزه کاری های همین زبان ساده شرط پیروزی نهایی است. مثلاً:
1.منم اینجا که با یادت هم آغوشم و باز امشب/ برایت فال می گیرم بفهمم تا که می مانی
مصرع دوم این بیت نتوانسته کار خودش را بکند. شاید می خواستی بگویی: برایت فال میگیرم تا مطمئن بشوم که پیشم می مانی(فارغ از بحث وزن). اما به هرحال مصرع دوم که باید ضربه را می زد، از پس کار برنیامده.
2. نفسهایم نمی آید مرا کشت استرسهایت/ دلم در دل نمی گنجد وجودم شد پریشانی
مرا کشت استرسهایم یا استرسهایت؟ دیگر: دلم در دل نمی گنجد؟ شاید دلت در سینه نمیگنجیده یا ...؟
بهرحال سادگی زبان شما چراغ امیدهای بزرگی را روشن می کند. موفق باشید

درود بر شما

درود بر شاعر گرامی
غزل خوبی بود

زیبا سرودید خواهر گرامی
احسنت
به ویژه بیت ابتدایی که پر از احساس بود
صد البته تمام شعر خواندنی و زیبا بود...

درود و افرین

چشم هایم را می بندم
تا مخفی شوی
می شمارم :
یک
دو
سه
.
.
.
.


یکی انگار
در قلبم
پنهان شده است !

مسعود احمدی
درودت باد

چرا اینگونه بی تابم چرا دزدیده ای خوابم

چرا حس می کنم شاید مرا از خویش می رانی