بـوی گلاب

درود برشما استاد زیبا بود

سَـرَک کشیده شاخه ای ؟


خسته شده به زیر ِ بار
سیب و بِـه و توت و انار ؟
شده با عشق و افتخار
کـُنده ی توت ، کاسه ء تار
به وقت کار ، فصل ِ بهار

بااین شعرت نوستالژی دوران کودکی ونوجوانی وجوانی را برام دوباره زنده کردی /نه به اندازه
ای وای ما دزدکی تو باغ همسایه
میکندیم تمام میوه هارا
به پرچین اونا هم رحم نمیکردیم
یادش بخیر

سلام .سا ل نو مبا رک.قشنگ بود. سا ده وصمیما نه وبه دل می نشست.این شعرشما دارای یک شوق وذوق و حس شادی کودکا نه ی خاصی بود.موفق باشید