قلم

زمانیکه قلم در دستم به رقص در می آید

به هیچ چیزوهیچکس فکر نمی کنم

و تنها ها به خدایم که استادمن است هست فکر میکنم

از او مدد می جویم

و هر بار او کمکم میکند

اشعارم را با نام خودش آغاز میکنم

و شاکر خداوند هستم که تا اینجا کمکم کرده

در دل شب قلم میزنم که همه جا سکوت است و سکوت

در اعماق دلم میروم تا ببینم که او چه میگوید

همه درد است و فراق

وقتی گریه میکند

من هم با گریه میکنم

دلداری به او میدهم

و آرامش میکنم

عمریست که بدین گونه است

گمانم تا قیامت هم همینطور باشد

بعید میدانم روزی برسد

که دیگر درد وغم وغصه برای من نباشد

به امید آن روز