لبخند خیالی

به شاعرانه هایم در اوج تنهایی

به ترانه های سوخته و شبهایی

که طردم کردند از این دنیا

از تمام رویا ها و آرزوهایی

که در اوج زندگانی مرا به خاک کشیدند

از این حس لعنتی در سرای دردهایی

که درمانی جز شاعرانه ها ندارند

 ندارم و نداشته ام هیچ دنیایی

مرا به سکوت بسپار و رهسپار شو

یه سوی یک مرد رویایی

و بکش دلم را به مسلخ دردها

دوباره با همان لبخند خیالی...