اعدام کن یادت را

آرمانی که در آرزوهایم گم شد

و آدمی که در قعر آرمان هایم جا ماند...

نمیشد و نمیتوانستم بخواهمش

همان یسنای تنهایی قلبم را...

.

بخوان مرادم را از چشمانم؛ دیگر خسته ام از حرفها و تکرارم...

بیهوده بودم و بیهودگی پیشه ام بود

و از تمام مردم دنیا همسر من "غم" بود

.

برگهای پاییزی حرف مرا میفهمند

و فریادی میکشند به عمق قطع نخاع شدن زیر پای این افسرده دل...

 ساعت، منتظران را بیرحمانه دور میزند

و جا میگذارد تو را در خودت قبل از رسیدن به خودت...

ثانیه، تشنج من بود بر قلب سرد زمان.

و زندگی، مرا به سکوت میرساند با تازیانه های یادت بر این خیال متروکه!

.

پایانم برسان که خیابانهای سرد پاییزی تمام شدند...

و اعدام کن یادت را در پستوی افکارم با تشویق ذهنم به فراموشی...

و بخوان مرادم را از چشمانم: که دیگر نیستم و نیستی...