تا صبح چند کابوس دیگر فاصله مانده است...

هذیان های شبانه و رویاهایی از جنس کابوس...

تا صبح چند کابوس دیگر فاصله مانده بود،

و من همچنان در خیالم ضجه میزدم...

دستان کودکی به دستانم بود که نمی شناختمش

و دستانی حلقه به بازویم که نمی خواستمش...

تو با زندگی ات از کنارم رد میشدی؛

و خیابان که تو را در خود می بلعید...

صدای بوق ممتد تلفن و مردی که آن طرف خط خودکشی کرده بود،

با ناله های مداوم یک زن در اتاق بغلی که عصمتش را به تاراج گذاشته بود...

میخواهم بیدار شوم و نمیشود؛

"این کابوس تا صبح اجباری ست"

و فریاد، تنها مرهم‌ من بود در این کابوس تکراری...

صدایم نمی کردی تا از کابوس آزاد نشوم

و باران دیوانه وار میزد تا کسی جرات نکند هم قدمم شود

و چاقو ها کل شده بودند تا رگ های دستم مرا مسخره کنند...

تمامم کن که دیگر تمامت کنم،

و آغاز کن خودت را با شروع من از فردا صبح...

کم کم کابوس ها کم رنگ می شوند و خوابم سبک تر؛

ولی همچنان تا صبح چند کابوس دیگر فاصله مانده است...