موعود

خوشا لبی که تَر است از مطاع جادویش
خوشا دلی که خوشست از نگاه آهویش

چقدر جمعه ی بی او به سر رسید! افسوس
چقدر باز ندیدیم ماه نیکویش

بس است! مسجد و محراب ِ پوچ و بی موعود
که قبگاه حقیقی ست طاق ابرویش

ببار ابر! که لب تشنه ی تماشا یم
تمام دلخوشی ام هست دیدن رویش

بهار مانده معطل که یار سر برسد
حکومتی که نه ، عشق است! عشق...پهلویش

با احترام
مصطفی پایمرد