با گذشت عمر و رسیدن به ایام پیری ، تنها کاری که برایمان میماند ، حسرت از ایام گذشته است ...ایام کودکی ، ایام جوانی و حتی ایام اخیر ... و حسرت فرصت های از دست رفته ...و من این ایام را با مصادیقش چنین یاد کرده ام ... آیا با من موافقید ؟
-------------------
حسرت
کودکانی همه باهم ، خندان
همه همبازی و دلواپس ِ هم
مَـلمَـل ِ گونه ی تَـب دار و گل انداخته
با هُـرم ِ نَـفَـس
وقت ِ سُـر خوردن و خندیدن و بازی کردن ...
....
بوی ریحان و کباب
عطر ِ بِــه های ردیف ِ لَـب ِ رَف
دیدن ِ ریزش ِ برف
از پَـس ِ پنج دَری و پرده ی تور ...
....
آرزو های پـدر
غصه های مادر
آش های نَـذری
که پسر ، اهل شود :
که ، نشد !!!
....
مشق های بَـد خط
تَـرکه ی خیس ِ انار
سوزش ِ دست و بدن
نفرت از : درس و کتاب و استاد
نـفـرت از ، آن نـفـرت
رفتن ِ فرصت ِ جبران کردن ...
....
کودکی : گم شد و رفت
مادرم رفت و معلم هم رفت
تَـرکه ها هم : خشگید ...
....
دیـرگاهیست ، تَــنَــم :
سوزش ِ تَـرکه ی تَـر ، می خواهد ...
اصفهان ، پاییز 94