صوت بلال

کتاب عمر من چنان، رو به زوال میرود
صفحه به صفحه پودِه شَد، سال به سال میرود

ماه تمام آسمان عمر من است آنچنان
میخوردش دیو زمان، تا به هلال میرود

کجا بود بهار من نبوده است یار من
عبث بود که در دلم شوقِ وصال میرود

کنار سرو قامتت جوی روان گِل بود
خیال باطلی بود آب زلال میرود

به قهقرا چرا روی، مگر نه در گذار عمر
مزاج و خوی آدمی رو به کمال میرود

وقتی که بینمت چرا قفل شود زبان من
نگاه من سخن بود، اگر سئوال میرود

بر دل زخم خورده ام مرهم تو نمیرسد
نیش زبان تو ولی در همه حال میرود

به خود امید میدهم وصالت ای صنم ، ولی
در سر نا امیدها خواب و خیال میرود

در این خزان عمر خود امید من بهار توست
از آن مناره های شهر صوت بلال میرود