سر سرچشمه ی چشم

سرچشمه ی چشم

گرفتم بخت بیدارم در آغوش

چو با من همنشین شد آن پری دوش

خوش آن ساعت که دور از چشم اغیار

زدم بوسه بر آن زلف و بناگوش

ز شب تا صبحدم آن نرگس مست

چو لعلش می ربود از جان و دل هوش

چه سان گیرم سر سرچشمه ی چشم

که بحر دل  زدل می آورد جوش

بنازم هستی پروانه و شمع

که گشته اشک و خاکستر هماغوش

ز عطر زلف مشکینش خجل شد

به ملک چین سیه مشک قبا پوش

به طوبی گر بنازد باغ فردوس

جهان نازد براین سرو قدح نوش

سیه زلف و بنا گوش سفیدش

تو گویی صبح و شب گشته هماغوش

حدیث دل مگو جانا که ( سرخی )

شد از داغ سیه زلفش سیه پوش