شهریوری

شبیه برگِ خشکیده توی دستای طوفانم
من اون(*شهریوری) هستم که تو چنگال آبانم
دارم خَم میشم از کوهی که سنگینه روی دوشم
توی اوج جَوونی من ، لباس مرگ می پوشم
شدم مثل بیابونی که از خشکی تـــــَرَک داره
شریک ِ بغض و بارونم همیشه کنج دیواره
من این دستای خالی رو سزای ِ شعر می بینم
رو این احساس دلتنگی، همیشه اشک می چینم
یه فنجون قهوه با سیگار ، دوباره گوشهء کافه
دوباره بغض ِ من داره طناب ِ دار می بافه
یه جوری بی کس و کارم، یه جوری خالیه پشتم
که با کوچکترین سیلی، به روی خاک می افتم
من از یاد ِ همه رفتم ، الهی آخرش باشه
تواین زندون ِ سه در چار...الهی مرگ پیداشه.