آسمان را وسعتِ بالــــــــندگـــــی ام , هیـــــچ نیست
صخره را هــــم طـاقتِ طوفند گـــــی ام , هیچ نیست
هر چه کردم , هر چه بودم , هر چه را خواهم نوشت
کس چه می داند در این , کوشند گــــی ام هیچ نیست
کـــو به کــــو , شهرِ دلانِ مست را , طــــــی کرده ام
لیک , کس را تـــابِ این , شورند گـــی ام هیچ نیست
خسته ام تـــا عمـــقِ شب , از اوج دل هایِ ســـــــــیاه
شب دلان را طــــاقتِ تابـــند گـــــــی ام , هیچ نیست
هیچم و در هر کجایِ شــــــــهرِ هیچستانِ دووووووور
مُلکِ دل , ویران شد و , سازند گـــی ام , هیچ نیست
عشق هــــم , با بوسه گاهِ کـــرکسان , هــــــم خانه شد
در میانِ گــــرگــم و , درند گـــــــــی ام , هیچ نیست
فصلِ یخبندانِ شـــــهرِ عاطفه , طـــــوفانـــــــــی است
شمسِ مولانای ام و , سوزند گــــــــی ام , هیچ نیست
عشق هــــم عــــمری است , در قـــلعه , اسیرِ دیو شد
دلبرم امـــــا دگر , رقصند گــــــــــی ام , هیچ نیست
در کــــویرِ سینه ها , صـــــدها سراب آمــــــــــد پدید
ابرِ پر بــــــارم ولــــــی , بارند گـــی ام , هیچ نیست
عمرِ خــــود , در بندِ بیرون و , درون در بندِ پـــــوچ
حاصلی از عمر , جز , شرمند گــــی ام , هیچ نیست
شهرِ خاموشان , چه می داند که شمــــــعِ عشق چیست
پیله را هم تابِ این , بالند گـــــــــــــی ام , هیچ نیست
... شهپـــــر _________________________________