واژه های اسیدی

به نخ بدوز
این چاک خورده ی چرکین را
و سوزنانگیت را به پوست تنم
به سوراخ شدن عجین نما
چه خونین لبان رنگ پریده ی مرا
برای هزارمین بار آخر نمیبوسی
به خبطهای زبان بسته ی من
زبانه ی لبخند نزن
که من در شعور نداشته ی خویش
حل گشته ام
شرر شرر آتش خصمانه ایست
که میسوزد
استخوان سیاه سوگواریم را
برای مرگ دوباره ی خویش
زبان به کام بگیر لامصب
مگر نمیشنوی که کور شده ام
قطعه قطعه شعرست
که از بدنم قطع میکنند
اسیدی ترین واژه هایم را
برای خوردن پوست سرخ احساست
کنار گذاشته ام
شک نکن به درخت شدن
تبری میشوی برای نهال ستم
و مرموز و دوست نداشتنی
ریشه های پوسیده ی عدم را
به شعله ی نفس آتشینت
سیه سوز میکنی
ذوب شدنی نیست
این میله های حبسیده ی مهابت
و اما تو نخواهی ترسید
جلو خواهی رفت به عقب
و هنوز که هنوز است
چکیده میشوی
به روی برگهای کاهی دفترت
تهوع شعرهای پلاسیدگی را
پرستیدن خلصه ی فلج شده ات
نماد حضور واپسین شاعریست
که نفس زنان به دنبال خودش
خیابان نرفتن را
به زیرزمین خانه اش کشانده!

هیربد