(1)
توبه کـــردم که ننوشـــم می و مستی نکنم
حـــق پرستی کنـــم و بـــــاده پرستی نکنم
دیــــده پوشیده ام از روی تــو یعنی که دگر
هــــوس منظـــره بر دل چـو نشستی نکنم
نیستی تـــا کـــه ببینی بـــــه تمنـای حضور
لحظه ای نیست کـه ننشینم و مستی نکنم
بــه جهان خشک شـــود نخـل مراد من اگر
لب تـر از بــــاده ی گلبــــــوی الستی نکنم
دولــت صلـــح غنیمـــت شمـر امروز که من
آشتی بـــا تـــو دلــم را چـو شکستی نکنم
نیست در او شـده ام از مـدد دولــت عشق
پاره دیگـر ز چــه رو جامه ی هستی نکنم؟
(2)
بــه گلستان جهان گل کــم و خس بسیار است
پیــــــرو نفـــس و هواخواه هـوس بسیار است
نتــــوان جانـــب میخـــانــه غزلخــــوان رفتـــن
که خطر بر سر راه است و عسس بسیار است
بـــال و پـــر گیر و از ایـــن دام بــــه آن بــام بپر
که تـــو را رنـــج اقامـــت به قفس بسیار است
دلــــم از صحبـت بـــی حاصــــل ناکس بگرفت
به دیاری روم ای دوست کـه کس بسیار است
عمـــر اگر خـــوش گذرد زندگی نـوح کم است
ور بـه نــاخــوش گذرد نیم نفـس بسیار است.
از خوانش دوباره سروده های ناب و زیبای شما مسرور شدم
خرم و خوش باشید