تیغ تبر

شب شد دگر نیامد و ترسم سحر شود
زان یار بی وفا که نه آخر خبر شود

من در امید آن که رسد زود همچنان
نوری کز آسمان به زمین در سفر شود

آید اگر دوباره که بی شک یکی شویم
همچون دو قطره آب که در یکدگر شود

این غنچه های گره خورده را صبا
با ریزش نسیم سحر پرده در شود

غمهای روزگار گریزان شود ز دل
این کام زهر بار دگر چون شکر شود

این ابر تیره ساکن در این دیار
در دست باد دور جهان در بدر شود

این برگ زرد خشک بگیرد دوباره جان
ورنه به زیر پای عابر در رهگذر شود

ای باد نو بهار گذر کن به قامتم
ترسم که در جدال با تیغ تبر شود