من مرد گشته ام

من دیده را سرشکم
و خشکیدنم 
باغ را٬
تیشه ام به کاج.
من خاک را 
مایه ی شرمساری ام
گل را
میان پُندُِک و سبزه را به دشت
سرمای تحت صفر بهاری ام
من مرگ فروش کوچه و بازارم ای پدر
من جانیی طریقت آزارم ای پدر
من مرد گشته ام ولیک جان تو
در کل شبیه یک سگ خونخوارم ای پدر
بر من قفس بساز و مرا در قفس فگن
زنجیرها به پای سگ هوس فگن
هر صبح و شام 
پیکی ز خون مادرم 
مستانه میشکنم فرق خواهرم
هرسو که مینگرم 
بوی نفرتم
قسم به روح فرخنده اشک حسرتم
من مرد گشته ام!
چو رخسار آفتاب در نقاب ابر
آزرم و زرد گشته ام
سنگ ام به شیشه ی کردار و گفت نیک
هیهات! ننگ ام به پهنه ی پندار نیک ولیک
از منبر رسول خدا حکم میکنم.
من خاک را
مایه ی شرمساری ام.