آینه

قامت من که خمید ازغم دوران بخدا
موی من گشته سپد فاش نکرد آینه ام
آسمان
بسکه درکنج قفس ماندم ندیدم آسمان
با خیالم هردمی پروازکردم همرهان
مستانه
مستانه ازاین شهربگریزم که هشیار
آخر نتوان زیست چو ره دور و دراز است
عشق
دلم افتاد درتالاب عشقت
که او رسوای عالم شد خدارا
آتش
زدی آتش دلم را هردمی تو
مکن با آشتم بازی تو هردم
تلنگر
هرتلنگرکه به قلب دل زارم بزنی می شکنم
همچو آینه که بشکست فرو می ریزم