ریائی

کی آمدی دوباره که جانرا فدا کنم
همچون پرنده ای به هوا خود رها کنم

از این فراق گوشه گرفتم زمردمان
تنها شبانه روز خدا را صدا کنم

ما چون دو قطره آب که در هم شود شدیم
دیگر چگونه خود ز تو باید جدا کنم

حسن ترا به شعر کشم بینمت در آن
در شعر خویش نام ترا  من صدا کنم

تنها شراب ناب کند درد من دوا
از دست روزگار همین در خفا کنم

یاران کجا شدند در این دوره غریب
در شهر با چراغ پی آشنا کنم

دلها فسرده است از این روزگار دون
ترسم که شرح علت این ماجرا کنم

فریاد از این ریا و ریائی و پند او
البته پند او همه باد هوا کنم