وداع

لبخندی مرموز بر گوشه ي لب هایش
اشکی سرشار درد بر گونه هایم

_حکایتی ست از بدرود ما

تصویر ویرانی من
بهت زده از باور هذیان هاي عاشقی
ناشکیبا تر از همیشه
محصور در دقایقی آشفته...

_عقربه ها خسته اند
گویی، باز مانده اند از حرکت
پنداری،با مرگ میعادی دارند ابدی

و من سالهاست اینجا نشسته ام
بی هیچ امیدی
توشه ای تلخ تر از یک لبخند
دریغ از دریچه ای کوچک در زمان

ومن باز هم نشسته ام در سکوتی عبث
من به این سکون معتادم...