ای نخل شکستـــــه قامت ای بــــم
اسطـــــــوره ی استقامت ای بـــــم
چون شد که چنین بـه هم شکستی
در معبــــــر نیستــــی نشستــــی؟
جغـــــدی کـــــه نشستـه روی باره
می مویــــــــد و مـی کنـد اشــــاره
در سینه بـه جـز ملال و غـم نیست
زیــرا اثـــــری ز ارگ بـــــــم نیست
آنگونه کـه جـــــــان عاشقـان رفت
این بــرگ هویّت از میــــــــان رفت
ای نخـــل شکستــه قامـت ای بم
اسطـــــوره ی استقامــت ای بـم
مشهــــور زمانــــه بـــــود ارگــت
بشکست و بریخت همچـو برگــت
کـــو گنــــج گــرانبهـــای پاکــــان
میــــــــراث گــرامــــی نیاکـــــان
ای مـــــادر داغـــدیـــده فـرزنـــد
دلها ز غمــــت بـه سینـــه لرزنـد
بس داغ جــــوان بـه سینه داری
بس گنج گــــــــران دفینـه داری
از داغ تــــو پشتهــا کمــــان شد
سیلاب ز دیـــــــده هــا روان شد
از بس کــه غم تـو جانگداز است
دیگر نه لبی بــه خنـده باز است
ای مــرد و زنت همـــاره مظلوم
زحمتکش و بی نصیب و محروم
بس دیـــــده بــلا ز خصـــم ایران
گاه از مغـــــــولان گه از انیــران
خوردند همـــــــاره دستــرنجش
بردند ز خانه کـــــــــوه گنجــش
یک بــــار دگر بــــلا بـــــه جانت
افتاد و بسوخت استخــــــوانت
ماندند هـــزارهـــــا هشیــــوار
از پیـــــر و جـــــوان به زیر آوار
ای بـم !به تو ما همیشه نازیم
باشد کــــه دوباره ات بسازیم.