فرمانروای عشق

ای حضرت احساس و عشق و بی نیازی
آموزِگار بی رقیبِ یکه تازی

پیروزِ میدان های خالی از علمدار
فرمانروای جنگ های عشقبازی

در هیبت روح بلندت شک ندارم
اصلاً تو پاداش خلوص هر نمازی

می خواستی اینجا اگر مردم بخواهند،
از لرزش این دست ها کوهی بسازی

بشکن سکوتِ سال های رفتنت را
جامانده پشت راز چشمان تو رازی

هر جمعه وقتی مردم این شهر خوابند
حتماً تو می آیی به این مهمان نوازی!!

داری همان ها را که بیدارند هرشب
با غیبت طولانی خود می گُدازی