در شــام کــــه میقــات جگـــرگــوشه ی زهراست
دور از وطــن افتــــاده گلـــی بیکـــــس و تنهاست
پنهـــان بـــــه دل خـــــــاک یکــــی درّ یتیــم است
کاو دخــت حسیـــن بن علــی راحـــــــت دلهاست
از بـــــاغ بهشـــــت است یکـی روضه در این ملک
سرسبــز و دلاویـــــــز و فرحبخـــش و مصفّاست
گنجی است نهــــان در دل این خـــــاک که نامش
بر لـوح فلــــک حــــــک شده در قــــاب مطلّاست
اینجـــــاست ضریحـــــی کـه ملک بسته دخیلش
اینجــــاست طبیبــــــی که ازاو زنده مسیحاست
ویــــرانــــه نشینی ست که درصومعه ی عرش
استـــاده به دربـــــــــانی او مریـــم عـــذراست
یــــک غنچـــه ی نشکفتـــــــه ز گلـــــزار نبـوّت
یــــک گوهـــر ناسفتــــــه ز دریــــــای تولّاست
خواهی اگـر از درد و غــــم و رنــــــــج رهــایی
داری اگر امّیـــد شفـــــــا ، وانچه دلت خواست
بیهــــوده مـــزن زار و حــــــزین این در و آن در
بیــــراهـــه مرو چون که طبیب تو همینجاست
طفلــــــی کـــه ز رنــــج و غــم او تا به قیامت
دلها همه آشفتـــــه و تفتیــــــده جگــرهاست
بربــــاد از او سلطـــــــــــنت کفـــــر یــزیـــدی
بـــر پــــا هم از او بیـــــــرق توحید به دنیاست
نامــــش زده آتــــــــــش به دل شیعــه رقیّـه
دردانـــه عــزیــزی که جگرگوشه ی زهراست
از درگــــه ایــــــن کــــودک معصومه طلب کن
هرآنچه دلت خواست دهد بی کم و بی کاست
دامان وی از دست مده «خــوش عمل» امروز
کاین کـــوکــب درّی به خــــدا شافع فرداست.