ای اباالفضــــل کـــــه پـــــــرورده ی دامـان ولایی
گل گلـــــــزار فتــــــــوّت ، مــــــه خورشیـد لقایی
دانش آموختــــه ی مکتــــــب پر فیــــــض امامت
دل و جـــــان سوخته ی مذهـب اخـلاص و وفایی
همــــــه نامـــوس ولا هستی و قانــــــون محبّت
همه قامــــوس وفــــــا هستی و کانــون صفایی
مست از بـــــــاده ی توحید به میخانه ی عشقی
هست از جلـــوه ی جــاویــد بـــــــه تائید خدایی
چو تو درفضــــــل و جوانمردی و اخلاص و مروّت
مــادر دهــــر نـــزائید و نــــزاید بــــــــــه سرایی
دل سرگشته اگـــــــر مهــــر تو بــا خویش ندارد
نشــــود قابــل و هرگز نبــــرد راه بـــــــه جایی
نام حاتم نبـــرد کس کــه شد افسانه ی جودت
ای که در بذل و دهش خوان عطا ، کان سخایی
دردمندان بــه سر کـــوی تــــو پیوسته مقیمند
که به هـــر داغ دوایی و به هــــــر درد شفایی
پســـر فاطمـــه زد بوسه به بازوی تو از شوق
کــــــــه علمــــدار شجاعــــت اثـــــر کرببلایی
تشنـــه لب گـــر به لب آب روان کشته ای اما
چشمه ساری که همـــه بهره ور از آب بقایی
اختــــر بخت مــــن از مشــــرق توحید دمیده
که به ســرچشمه ی خورشید توام راهنمایی
روز و شب نـــــــــام تو را ورد زبان کردم ازیرا
که یقین است مرا باعــث معــــــراج دعــایی
پـــادشاهـــــــا ز کرم در نگشایی چو به رویم
به کجـــــا دست تمنّــــا ببرد پیــــر گـــدایی؟
«خوش عمل» نذر مقام تو کند شمع وجودش
گــــره از کار فـــروبستــــه ی او گر بگشایی.