کلید رستگار ما

دراین سرای ما اگر ،  نمی زند پرنده پر
                             شده نهال بی ثمر ، مدال افتخار ما
شده دو چشم و گوشمان ، به جای عقل و هوشمان
              مده به نیش ، نوشمان ، خلاف انتظار ما
اگر ز دست این رَباب ، نمی چکد دو قطره آب
                   بر خدا زدن به خواب ، گناه آشکار ما
ببین غروب جمعه را ، نگاه مرد خسته را  
                        دل کمر شکسته را ، چه کرده روزگار ما ؟
به خون دیده اش نگر ، به چهر سرخ او نظر
                      وداع تلخ او شرر ، زند به اعتبار ما
بگویمت که تا به کی ، نوای غم زنی به نی   
                   روان بشو به کوی وی ، به سرو سایه دار ما
حیات مرده را ببین ، که سر نهاده بر زمین                    
 ز خجلت خطا چنین ، خزان شده بهار ما
به خود بیا و بد مکن ، مشو تو رام هر سَخُن  
                    تبر زند به ریش و بن ، بریدن از نگار ما
بخوان سخن مفصّلی ، از این حدیث مُجملی    
                  که این کلام « حنظلی » ، کلید رستگار ما