محشر جانسوز ( غزلی در مصیبت حضرت زهرا (س) )

در غـروب یاس طوفان گشت بـرپا بـا علــــی (ع)

موج موج از دیـده خون بگریست دریا با علی (ع)

چـاه را در حسرت اشك زلالـــی تـشنـــــــه تـــر

ماه را در سینه ،غربت هـای فــــردا با علی (ع)

آسمـان نـامهـربـانــی در زمین را شاهــد است

عـــشق می نالــید آن هنگام تنـها بــا علی (ع)

در دل ظلمت، نفوس شــــهر ساكت بـــود لیـــك

محشری جـــانسوز دایـر كـرد صحرا با علی (ع)

محضــــر بشكستهْ بــال، انبــوهی از جنّ و ملك

در تـضـرّع دســت می بــردنــد بــالا با علی (ع)

ابر آهـــی بـود و بـاران بـر گل روی حسن (ع)

باغ ِعـــــرفان را جـلایـــی بیـش پیدا با علی (ع)

گاه بر زینب(س)نگاهی داشت گاهی برحسین(ع)

آسمان را بر زمین می دوخت زهرا (س)باعلی(ع)

پر كشید از محبس خاك پر از خون فاطمه (س)

تا كـــه آینـده چــــه خواهد گفت آیا با علی (ع)؟!

اولین مظلوم تــاریخ است بی شك مرتــضی (ع)

تازه می گـــردد هـــرآنی سوزش ما با علی (ع)

در غـــزل نتـوان خلاصه كـــرد این غمنامــــه را

سینه ی افـلاك دارد داستـــانها بــــا علــــی (ع)