غمخانه به غمخانه

دیریست که میگردم کاشانه به کاشانه
دنبال پری رویی میخانه به میخانه
مستم ز دو چشم او در شهر سخن گویند
هر گوشه یکی هوشیار دیوانه به دیوانه
با جام لب لعلش غوغاست در این محفل
زاهد سر هم نوشد پیمانه به پیمانه
بگذار بسوزد شمع تا وقت سحر با ما
از عشق سخن گوید پروانه به پروانه
از برگ کلام من خونابه ی غم ریزد
بردند غزلم دیشب غمخانه به غمخانه
می آیی بیا جانا در خانه ی دل جا کن
ترسم که مرا جویی ویرانه به ویرانه