زن؛فرشته ایی پاک

غزلی  خواهم  ساخت ، غزلی پر  ز  امید

که سراپای وجودش،همه سبزاست وسپید

سخن از زن به میان آرم و خوانم   بسیار

که  بُوَد  تاج  سر  خلقتُ این است ؛ نوید

به سرا برکتُ   در  جامعه ام   بس کوشا

او  به هوش  و به  درایت،ایده آرد به پدید

زن نه آن است که خوانیش ورا مَلعَبِهْ دست

 که  ز  دامان زن آن مرد به  معراج رسید

سازد او با همه ی دار و ندار ،خوب و بدت

ای دریغا که به جز    جور و جفا   چیز ندید

مادر است او، که فدا کرد همه هستی خویش

عمر  خود  داد  فنا، کی سخن از مهر شنید؟

یاد  داری  که  به  خُردی  همه   آزردی تو؟

بس ز نالیدن تو خواب خوش از سَرْشْ پرید

تا  تو  را   رنج   رسید  آن مَلکِ قادر حق

در تب و تاب و فغان،رنج تو را سیر خرید

آریا داد بزن،گو به همه   دشمن   و دوست

که فرشتست نه زن،از چه شما کور و کرید؟

  --------------------------------------------

                   پ.ن=

سلام و عرض ادب و احترام خدمت دوستان.

مرا جناب آقای بیژن آریایی ،به شما معرفی

کرد.جا دارد از ایشان تشکر ویژه داشته باشم.

امید است در کنارهم  از دانش همدیگر استفاده کنیم.

                    زنده باشید