تو را من دوست میدارم

تو را من دوست میدارم ،چنان که بلبلی گل را

چو تاجت می نهم بر سر ، چنان هُدهُد که کاکُل را

به نازت عشق می ورزم ، چنان مجنون که با لیلی

ز شوقت می کشم در بَر ، چنان که شبنمی گل را

ز هجرت می کَنم کوهی ، چنان فرهاد کوه افکن

به وصلت باده نوش آنسان ، که مستان ساغر مـُل را

به سامان با تو می کوشم ، چنان شاعر که با واژه

نمی خوانی اگر شعرم ، ببین شور تغزل را

به سازش با تو درگیرم ، چنان که قند با دندان

نوازش کن به شیرینی ، چه سودست این تقابل را؟

تجمل میکند افزون ، جمال خوبرویان را

تو خود آن خوبرویی که ، بیآراید تجمل را

بر آن قامت چو می خندی ، چنان گلدسته بر سروی

در این افراط زیبایی ، مخواه از من تعادل را

در این گفتار شیدایی ، غزل گشتی و پیدایی

مرا در خود تخلص کن ،اگر داری تمایل را

صبوری می کنم با تو ،بدانسان که رضا با دل

که صبر از من بیاموزد ، صبوری و  تحمل را