پشت ِ چشم

شاهان را،

روانی ی تخت ِگُرده ها

بر پوستین ِ مرگ نشاند ،

با ما ،

تَرَکِ زخم اجسادمان !

و رهبران ِ معاصی را .

کش لقمه های بند نیزهم

نه برالتیام

چلّه ای .

محلولی چنان سرد

با بخاری از عطش

بر حلقوم ،

خنجر برکشیده  !

ناگزیر لبخندی

تابرآن

گونه های درد را

به سخره بنشینم ،

که خواست گاه

توام

سایه سار منزل هاست .

برگونه ام ببار ! ...