شور ِشیرین

اینجا هوای توست که پرواز می کند

دست مرا گرفته و هی ناز می کند

می خواهمش ولی سر ماندن ندارد او

اصرار میکنم که بمان ناز می کند

در پیچ و تاب زلف من اینجاست جای او

دشوار منزلی ست که اعجاز می کند

گویم که بی تو شهر خموشست و محتضر

از شادی تو مرده کفن باز می کند

در راه دوست هر چه جفا بود دیده ایم

باز این چه حیلت است که آغاز میکند

بر آستان در همه سر تا به پای من

می کاود و دوباره برانداز می کند

شوری نمانده است که شیرین نکرده ایم

جز شور عشق را که دل ابراز می کند

آنجا میان شهر مرا حلقه بر طناب

بالا کشیده است و سرافراز می کند