بی نصیب

گرچه از آسمان دوریم و بالا مینگریم

گرچه وسعت دلمان به بلندای یلداست

آشفته ترینیم در این خیال پرهیاهو

از خود دور مانده ایم در این زمانه ی پرآشوب

سرد شده طبع و سرشت آدمی

از خود مایوس شده این خاک سرشت بنی آدمی

نم گرفته دلهای پر احساس و پر هوس

انزوا شده نصیب این دلهای بی کس

من غم سرا میسرایم راز این سرا

قلبها شده اسیر این روزگار بی وفا

آخر لختی شادی میطلبم از افسونگر زمانه

که تهی شود از غم و حسرت دلهای بی بهانه...