وعشق آمد

و عشق آمــد

و عشق آمد و امن مرا خطر بخشید
به رسم هدیه! به اعضای من شرر بخشید
به جاده­ های عطش برد و تشنگی آموخت
نگاه ملتهب و جان شعله ­ور بخشید
عزیز کرد دلم را! برای زیباییش
به لایه لایه ­ی آن زخم نیشتر بخشید
به ترکه های  تشر بست و تازیانه ­ی خشم
به سرخ رویی ­ام آن گاه رنگ زر بخشید
برای این که نبالم به استواری خویش
به دست مرحمتش! بر تنم تبر بخشید
چو رفت آن منِ من از تنم، به رقص آمد
میان رقص، لبش بر لبم شکر بخشید
به ذوق من قلم شوق داد و با سحرش
نگاه شعر مرا شیوه ­ی دگر بخشید
جنون دوید پس از آن به واژه واژه­ ی من
که عشق آمد و بر شعرمن شرر بخشید