ققنوس

آه اي ويران شده در خود!
گم شده در وسعت تنهايي و غربت!
آنقدر سرگرم خود هستي
كه من را
آري اين من

اين من ِ پستِ حقير ِعاشقت را نيز
نمي بيني
نمي بيني كه با هر قطره اشكت شعله ور گشتم
و آن هنگام
كه تو شيداي روياي لطيف بي كسي بودي
نديدي من چه سان پروانه وارـ عاشق ـ
خموش و بي صدا گرد تو گرديدم
و چون ققنوس
_آن مرغ اساطيري_
برايت سوختم ، خاموش
و اي عاشق كش مغرور
تو مي داني چرا آن آشنا با لحظه آغاز
هنوز آن لحظه پاياني ات را حس نكرد آيا؟
بلي! اين را بپرس از باد.
از آن تنها نديم لحظه هاي من
كه من گلبرگهاي زندگي پست خود را دوش
به دست باد دادم مست و بي پروا
كه هرگز طاقتم نَبوَد
ببينم لحظه پاياني ات را من..........