سه نقطه ها...

با توام
زیبا قناری نغمه خوانم.
این دل را برایت
آب و جارو کرده ام.
برای مهربانیت
دانه ی احساس ریخته ام.
کنج خراب آباد این ناکجا
بساط عیش و نوشت مهیا کرده ام.
فقط کافیست ،
این غمگسار مجنون را
مهمان ِ شیدایی ات کنی.
میدانی سخت درگیرم !!!
در گیر ِ واژه ها.
واژه هایی که زیر ِ خاکسترند.
خاکستری از رنگ تعفن.
دستم که از تو کوتاه است و
زبانم در زنجیر ِ سه نقطه ها.
خوابهایم در اسارت کابوسها.
تو بگو این دربه در را
خلوت من و تو کجاست؟
کجای این عصر یخزده؟
گیج میزنم .
شاید بیجاست بگویم ،
" خسته ام " !!!
نمی خواهم دلگیر باشی و
دل نگران ، حتی دلتنگم.
اما خسته ام بهانه ی من.
کاش کبوتری بودم
نه ، کبوتری ، خواسته ی کمی ست.
کاش سیمرغی بودم !!!
با شکوه و با وقار
به رنگینی ِ این زخم های تن.
اوج میگرفتم به قاف قلبت.
کاش میشد اما حیف.
کو بالهایم؟
راستی کو؟
من خودم را هم
گم گرده ام بین چشمانت.
میشود فقط امشب را
لابلای امواج آغوشت
کمی چشم بربندم بر این دنیا؟
من در ابعاد تو نمی گنجم
این را خوب میدانم.
اما تو با من کمی مدارا کن.
شاید دوباره زاده شدم
در دامان پر عشقت.

پ.ن:
راستی مژده
این شعر رها شد از سه نقطه ها بانو.