انسان قرن بیست و یکم

هرچند دل بریدن ِاز خویش ساده است

انسان قرن بیست و یکم بی اراده است

زخم غروب می چکد از چشم هایمان

تنها ترین مسافرِشب ، سهم جاده است

دل داده ایم روز خوش از راه می رسد

دنیا برابر دلمان ایستاده است

سگ دو که می زنیم به جایی نمی رسیم

یک لقمه نان سواره و آدم پیاده است

حتا برای دیدن عمق عذابمان

آیینه های غم زده بی استفاده است

.

.

.

ققنوس سر به زیر دل آتشین من

تنها تو را به معجزه ی عشق زاده است

تا پای آخرین هوست ایستاده ام

دنیا به من به غیر تو چیزی نداده است

سید مهدی نژادهاشمی