‌آخرين شعرم را مي نويسم .

می لرزید دستان یغما به هنگام نوشتن نامت

من كه جای خود دارم

وقتی به قاب عكس سیاه وسفیدت روی طاقچه می نگرم

آن را مات می كند پرده ای از باران ونمك

نموندی ببینی كه بی تو هرشب

یادت را مي سپردم به ستاره ها 

 تا صبح منتظرجوابت می ماندم

اما هر بار خوابم می برد

تو می آیی و من نیستم

هر صبح دهانم طعم شوری دلمردگی دارد

آخرین شعرم را برایت می نویسم

همیشه منتظرت بودم ولی هرگز نیامدی

ای زیباترین اتفاق نیفتاده زندگی ام

كاش وقتی می افتادم امشب از بام

دستهای بی رمقم را بگیری

ولی میدانم مرده وزنده من برای توهم مهم نیست

من دلخوش كردن هایم دیگر تمام شده است

خواب اگر واما را جز دلشكسته ها نمی بینند

به عمرم با دل كسی بازی نكردم

گفتند مظلوم وبدبخت است

نمیدانستم تاوان بازی نكردن با دل ها

مرگ حضورم در قاب عكس سیاه وسفیدت است

...