درد جدایی

دلا غـم بــرده از هــوشم کجـایی
ز داغت مست و مدهوشم نیایی
تـــو ای شمــع فــــروزان شبـانم
تـــو بـــا درد دل مــن آشنــــــایی
غـــم دل کـرده ویـــران آشیـــانم
چو ماهم، کِی شود تا که درآیی؟
گمــان کـردم که با من آشنــایی
بــه بالینم بیــــا دلبـــر، کجــایی
بـه بیداری فقط فکرم پی توست
اگـــرخـوابم تــــو در رؤیـــایم آیی
به خود گفتم که او قــدرت بـداند
ندانستــــم که سرتا پـا جفـــایی
بیـا بشـــکن طلسم این جــدایی
تــا نبخشیـدم عطا را بـه لقـــایی