عشق

آن كه  نفرت ،  بلاي  جانش   شد

حرف هايش  نشاني  از  خون  داشت

در  ميان  خطوط  چشمانش

شعله هايي ز  خشم  مي ديدي

آن ، پر  از  كين  و  خشم...

من  بودم

ناگهان  يك  نسيم  روح افزا

در  ميان  شراره ي آتش

بر  دل  سنگ  من،  چونان  آبي، كآتش  كينه را  كند  خاموش

آمد و  مهر   را  به  من  آموخت

- همچو  پروانه اي... چه  رويايي...-

آه از اين  عمق  حمق  ديرينم

دست ها را  گشادم،  او  پر زد

او  به  من  مهر  داد  و  من   نفرت

او  به  من  عشق  داد  و  من   كينه

او  پر  از  بوي  عطر  گل ها  بود

من  پر  از  لاي  و  لوش  ديرينه...

1392/10/11

كرمانشاه

ساعت پنج عصر

پ.ن.

بداهه بود بدون ويرايش، نقد را  نقدا مي پذيريم!

پ.ن.

دل ات   كه  گير  باشد ، با  تلنگري    دلگير   مي شوي...