زنده ماندیم به عشق

تسبح زندگی

سر میخورد ز دستم

روی خاک تر

غلطان ، بازی بازی میکنند.

مادر طبیعت 

می کند آیه ای در گوششان زمزمه!

کجایند؟!

(بین شب بوها؟! یا آن کاج بلند؟!)

مست از بوی خاکم وناتوان از دیدن 

جر زدن گل مریم.

که کرده چند دانه ای پشت خودش قایم!

هیچ دانی رسالتشان؟!

شاید عابد کثرت آن باید شد،

یا از حریر نگاه عارف ،

گلی یکتا چیدن 

ندای یک یک دانه هاست شاید!

زندگی ، دستان من است .

زندگی ، دستان توست .

دست هم گیریم بلکه 

زنده ماندیم به عشق...

تضمین کوچکی به شعر سهراب سپهری

دوستان عزیز شعر نابی من شعرم جای نقد فراوان داره 

خودم بیش از شما قطعا برایش نقد دارم اما 

چون به نظرم زیبا اومد خواستم شما هم بخونینش

ارادتمند شما آنا