چند رباعی به هم پیوسته

ماییم و شکوه قصر آوار شده

با جرِِم ِصداقت به سر ِ دار شده

کامی نگرفتیم و جوانی طی شد

شادی بگریخت ، غم تل انبار شده

ای کاش روم دمی به بگذشته دور

تا گیرم از آن ستاره هرم و تب و نور

ای کاش بر آستان مرا ره دهدی

سرشار شوم ز شادی و شعف و سرور

در غربت خویش بی سرانجامم من

سر تا به قدم ننگم و بد نامم من

غوغای درون سوخته جانم اما

در ظاهر خویش سرد و آرامم من

در چشمۀ چشم خویش دریا دارم

مجنونم و سر به کوه و صحرا دارم

بیمارم و در بستر خود تب کرده

من آرزوی ِدم ِمسیحا دارم

مجنو نم و کس نگفت لیلای ِ تو کیست؟

دردت چه بود بگو تمنای تو چیست؟

 آتش بگرفته ای ز تب میسوزی

آخر تو بگو دلا مسیحای تو کیست؟

غم نیست اگر برده ای از من دل را

بر دشت ِجنون کشیدی این عاقل را

از داغ ِنبودنت غزل کارم و تو

در دشت ِجنون درو کنی حاصل را

غم نیست اگر که دهر بر کامم نیست

یا زان می ِ ناب وصلْدر جامم نیست

غم نیست اگر که در تبت میسوزم

طوفانیم و قرار و آرامم نیست

زانسو غم بی ستارگی جانکاه است

زین سو بگریخت روز و شب بیگاه است

در بستر سینه میدهد جان این دل

از فال نخوانده اش دگر آگاه است

زین قصه تلخ در گذر ای ناکام

بگذشت ستاره زین حوالی آرام

دم برکش و خامشی گزین و پا نه

بر جادۀ مرگ این ره بی فرجام

مرداد 1389 اراک