غنچه ی ابتدای آذر ماه،تو طلوع طلایه ی عیدی

ای که در کهکشان ابری من ، جلوه ای از فروغ «ناهیدی»*

ای که در انتهای سرد افق  ، حس وحال  طلوع خورشیدی

آمدی  در کلام گل کردی،واژه  های جدید پروردی

زیر شرم  نگاه مهتابت ،چهره ی یاس و لاله  پوشیدی

در سپید دو دست بیدارت ،تا ابد تا همیشه بیمارم

با پرستاریت کلام مرا ،شربتی از ترانه نوشیدی

توی تصویر قاب آیینه ها ،شعرهای تو گشته زنجیرم

مرحبا بر کلام نافذ تو ، که مرا عاشقانه تابیدی

من همان طفل نودبستانم،همه تقصیر توست شاعریم

اولین روز مهر من شدی و   ، مثل ماه تمام خندیدی

ای هوایت حلول فروردین،در خم انجماد  اسفندم

غنچه ی ابتدای آذر ماه،تو طلوع طلایه ی عیدی

تا همیشه معلمم تو بمان، تا که انسان عاشقی بشوم

شاعر لحظه های دلداری ، توی شعرم همیشه « دلشیدی »

=====

غزل فوق بداهه در پاسداشت این تقدیمی زیبا تنظیم شده

تویِ قاب آینه تصویر توست
هر کلام شعر من زنجیر توست

مرحبا بر آن کلام نافذت
گرکه من شاعر شدم تقصیر توست 
----
بداهه ای تقدیم استاد بزرگوار ناب

****

خواهرگلم، مهربانوی ادب،  دلشید نازنین...