قصه از جایی آغاز شد که به تو ختم شد

تاریک می شود گاهی

تصورم

از نبودنت

و خیره میشوم

به دشتی

که سکوتش بیش از کلاغ هایش ویرانگر است.

مستولی است بر من

کلافگی روز،

برای خوابهایم کابوسی جز ندیدنت نیست.

آری

قصه از جایی آغاز شد

که به نام تو ختم شد

از آنجا

تنهایی ام دو چندان شد

دلم نوشت:

می روم
بدون تو
اما
هم چنان عاشق طلوع تو در میان دستانم می مانم
برای آخرین بار
دارم از تو مینویسم:
و خدا عشق را آفرید
تا تنها نمانیم
هرگز ندانستم دلیل تنهایی را
و شاید خدا عاشق تر از ما بود.