تا سرک میکشی به کوچه ی شعر،کاسبی ها تمام می خوابند

در بلوغ دو چشم تبدارت ، واژگان غرق  بحر  افکارند
در حوالی دشت چشمانت   ، شاعران تا سپیده بیدارند

کوه  دشتی که ماُمن ت بودند،«به گمانم که عاشقت شده اند»
بسکه از سبز تو اقاقی ها ، روی دشت سپید میکارند

تا سرک میکشی به کوچه ی شعر،کاسبی ها تمام می خوابتد

  عده ای شاعرش که مبهوتند ، عده ای هم ز شرم بیکارند

بر سپیدای اوج  الوندت ، دست سرو و سرخس کوتاهست

گر چه در  ازدحام  مهتابت  ، دستهای ستاره بسیارند

درحصار دو چشم تو آخر ، منزوی میشوم  بدون غزل
در طواف نگاه تو چندیست ، شعرهایم شبیه پرگارند

دسته گلهای شمعدان  جنوب ،آب شد زیر شرم چشمانت
رازقی های کُردکوی شمال ، در هوایت همیشه بیمارند

گرچه روئیده ی زمستانی،ساقه هایت همیشگی سبزند
دختر باغ آرزوهایم  ، شعرهایت همیشه گل دارند

=======

92/8/23